Мұрат Шаймаран. Арбат

Сан ойдың санамда көп сауалы бар,
Қаңғыбас – кезбе тірлік маған ұнар.
Алматы қанша жұмбақ болғанымен,
Арбат деп аталатын алаңы бар.

Қажытқан қайқаң өмір, үй тірлігі,
Көремін есалаң мен «сүйкімдіні».
Мұнда бар аластайтын сыған әйел,
Мұнда бар музыканың сиқырлы үні.

Көгершін қанаттарын желге керіп,
Дән іздеп дамыл алмай сенделеді.
Әлдебір алаңғасар азияттық,
Билейді жалын шашып дөңгеленіп.

Жан-жағың қызыл жалау,
Жасыл жалау,
Арбат бұл арнасынан тасынған-ау.
Қыз жатыр қылығымен көзіңді арбап,
Мұз жатыр Алатаудың басында анау.

Аштықтан аласұрып, іші жанған,
Оралар балағыңа күшік-арман.
Масалаң машинист кеп мазаңды алар,
Егіншің екіленіп ішіп алған.

«Итіндей» Есениннің таңдарға ұлып,
Алды ма тағдыр – шалды шамдандырып.
О, Байрон,
О, Шекспир, қайран Абай…
Кітаптар жылайды олар шаң жамылып.

Алматы биік еді еңсең неден?..
Алматы аласа еді еңсең неден?!
Даңғылда Фурманов деп аталатын
Даланың даналығы кемсеңдеген…

Біз-дағы соңғы өлеңбіз,
Ақырғы әнбіз.
Желкені желге сынған пақырлармыз.
Қасына шақырады мына мені,
Матаға сурет салып отырған қыз.

– Еһ, ағай, самайдағы ақ қанық неден?
Көзіңнен көлбеп жатқан табыт көрем.
Ақынсың?
Мықтағанда адамсың-ау,
Бәрібір суретіңді салып берем.

Суреттер: егістіктер, сарай, құмдар,
Сұрапыл толқындар мен ақ айдындар.
Ақшамдар алабұртқан,
Тылсым түндер,
Жапанда кісінеген қара айғырлар.

Сеземін, соңым – соқпақ, алдым – дауыл,
Аңқымас бозаң жусан, шалғын, жаңбыр.
Суреттер – қылқаламнан ағып түсіп,
Бояу боп тұнып қалған тағдырлар бұл!

Суреттер жанарының нұры сынған,
Бұлқынар Алматының уысында.
Әлемнің әсемдігі көшіп келіп,
Арбаттың тұр болымсыз бұрышында.

Үнсізбін.
Бояу-ғұмыр санамды алған,
Қорқамын тобыры көп алаңдардан.
Мен – мұңмын,
Мен – қайғының суретімін,
Алладан басқа ешкім де сала алмаған.

…Алматы қанша жұмбақ болғанымен,
Арбат деп аталатын алаңы бар.