Әділдік мұнарасы – Тұрсынбек Кәкішұлы

Түн түнегін тарқатқан түсінігің,
Тізерлеткен қасыңды күшің – ілім.
Жұмыр басты пендеде кемшін жатар,
Сенің ерен өзгеден кісілігің.

Кербез тірлік, кешкен өр кедір-бұдыр,
Кедергіден өткен ер небір күдір.
Жай ағаштар өнеді жер талғамай,
Бай ағаштар төске өнер зеңгір шымыр.

Шен де шекпен алмассың әзір бүгін,
«Парасатың» портфелде, әзіл бұным.
Бір шындық шын, жақпайды ана жаққа,
Қара қылды қақ жарған әділдігің.

Қара жердей салмақты қасиетің,
Қасаң жұртың жығылып бас иетін.
Сенің біреу лақтырса жолыңа тас,
Табады ол айналып бас иесін.

Тауға балап төбесін кішігірім,
Жеткендер көп сақтаған ішіне ірің.
Қоздап тұр-ау кернеулі қуат-күшің,
Боздап тұр-ау бойдағы кісілігің.

Қарамайсың ешкімнің бек, тегіне,
Жем шашумен әуресің кептеріңе.
Ойлағаның ұрпағың, сендей кім бар,
Он мың кітап сыйлаған мектебіне.

Жеткізе алман қанша архив қазғаныңды,
Жаныңды ұқтым жастанып жазғаныңды.
Артық болар бір елі басқа жаннан,
Төзім менен теріңнен алған үлгі.

Іште тұнып жатыр-ау мұң адасың,
Жазған сайын жанығып, шыңаласың.
Кәкішұлы Тұрсынбек – Қазақ биі,
Әділдіктің тұрғызған мұнарасын!
Бақұл бол, Арысым!