Гүлім Әбішева үш баланың анасы, кенжесі Нұрбек ерекше бала. Оған балалардағы церебралды паралич (ДЦП) диагнозы қойылған. Бірнеше жылдан бері эпилепсияға шалдыққан. Екі бірдей сырқатқа үзбей дәрі қабылдайды. Одан бөлек қосалқы дәрілері де көп…
Алматы мен Астана сияқты үлкен қалалардан алыс Алматы облысындағы шағын ауылда тұратын отбасының карантин кезіндегі тіршілігінен хабардар болу үшін Гүлім Әбішеваға уатсап желісі арқылы хабарластық.
Гүлімнің айтуынша карантин режимі оларға өте ауыр тиген. «Неврологиялық сырқат болғандықтан, көктем кезінде Нұрбектайдың иммунитеті түсіп, қатты ауырды. Ауылда дәрігер, тіпті педиатр жоқ. Тек фельдшерлер ғана жұмыс істейді. Жол ашық кезде Алматы қаласына барып, ақылы орталықтарға қаралатынбыз. Алматы қаласы жабылып қалғандықтан ешқайда шыға алмадық, әлі де шыға алмай отырмыз. Емдеуші дәрігерлер де иммунитет өте төман, баланы қалаға әкелмеңіздер, деп сақтанады. Аудан орталығы Сарыөзекте вирус ошағы анықталып, ондағы емханаға баруға қорықтық. Аудан орталығынан дәрігер шақырып едік келмеді. Әйтеуір әупірімдеп өз бетімізбен үйде емдедік. Амал қанша…»
– Атаулы әлеуметтік көмек аласыздар ма?
– Былтыр жеті ай АӘК алдық. 2020 қаңтар айынан бастап, отбасының табысы 39 (отыз тоғыз) теңгеге асып кетті, деп берілмей қалды.
– Мүмкіндігі шектеулі жанның күтушісі ретінде ше?..
– Нұрбектайға қараушы ретінде 45 мың теңге және Нұрбектайдың мүгедектік жәрдемақысын аламыз. Әкесі ауылда қара жұмысшы.
– Карантин кезінде әкесінің жұмысы тоқтап қалған жоқ па?
– Иә. Карантин кезінде жұмыс тоқтап қалды, яғни ақысыз демалысқа жіберілді. Жұмысынан айырылған азаматтарға мемлекет берген 42 500 теңгені жақында алдық. Оның өзі бізге кәдімгідей көмек болды.
– Балаңыз қабылдайтын дәріге бұл ақшалар жете ме?
– Ол жағын айта алмаймын… Нұрбектай дәрілерін үзбей қабылдауы керек. Өкінішке қарай ол дәрілері көп дәріханада бола бермейді, тапсырыспен аламыз. Қалааралық қатынас жабылып, дәрілерге қол жеткізу өте қиын болды. Оған қоса бағалары қатты қымбаттап кеткен. Бір дәрісі бұрын 40 мың еді, қазір 47 мыңға көтеріліп кетіпті, екіншісі 30 мыңнан 37 мыңға қымбаттапты. Бұл дәрілердің біреуі бір айға жетеді, ай сайын аламыз. Әйтеуір жан жақтан, тағдырлас аналардан алмасамыз. Үкімет бір реттік дәріге көмек береді деген кезде қуанып едім. Бірақ өкінішке қарай, әлі жауап жоқ. Оған қоса бауыр, бүйрекке қосымша үзбей дәрі ішеміз, қолдау керек. Нұрбектай жәй тамақ іше алмайды, арнайы тамағы тағы бар. Жалпы ай сайын тек дәрі мен тамағына 200 мыңға жуық қаржы кетеді.
– Жылына неше рет стационарлы ем қабылдайсыздар?
– Бұрын ДЦП балалардың барлығы секілді Нұрбек те стационарлық ем қабылдап ауруханаға мезгілімен жатып емделетін. Қазір эпилепсиясы болғасын ауруханалар қабылдамайды. Өз бетімізше ем жасаймыз. Екі-үш ай сайын Алматыдағы ақылы орталықтарға қажетті диагностика мен қан талдауларын жасатып, дәрігерлер дәрісі мен тамағының өлшемін реттеп береді.
Карантин басталғалы ешқайда шыға алмай отырмыз. Тезірек қала қақпалары ашылып, карантин бітсе екен деп күнде тілейміз. Себебі үйде науқас адам болғасын қорқасың. Мен сияқты аналар қаншама. Балалар ауырмасыншы.
– Карантин кезінде Гүлімнің үлкен балалары бір телефонды кезек-кезек пайдаланып сабақ оқыған. Мұғалімдердің тапсырма орындау уақытын шектемегені едәуір көмек болыпты. Қаларалық қатынас шектеулі уақытта қайырымды жандар Нұрбектің дәрісін сатып алуға, ауылға жеткізіп беруге көмектесіпті. Гүлімнің қайырымды жандарға алғысы шексіз!
Назым ДҮТБАЕВА
Парақшамызға жазылыңыз
